Danielle was altijd op tijd, maar net. De veertig-jaar-oude NGO-directeur met wijde, alerte blauwe ogen en een beetje grijs in haar blonde haar op kinlengte parkeerde haar oranje bakfiets en liep de yogastudio binnen toen de les begon. Bewegen met snelheid en doel maar zonder haast of stress, ze vond een open plek op de vloer en rolde haar mat uit. Met haar slanke lichaam van gemiddelde lengte nam ze de kindhouding aan, en zette haar waterdichte rugzak opzij.

Uit de tas vielen twee boeken. Het eerste was een klein schrift of dagboek met een licht geschaafde blauwgroene omslag. Het tweede was leesmateriaal: een boek van ongeveer driehonderd pagina’s met de titel: “Temperamentvolle Kinderen”. Tussen de eisen van ouderschap, leiding geven aan een innovatieve en impactvolle organisatie, en samenwonen in een zeer actieve wooncoöperatie, neemt ze dit ene uur per week, op dinsdagochtenden, voor haarzelf. Eén uur per week om haar lichaam te versterken en om haar geest te kalmeren door middel van yogabeoefening.

En zo was het uur voorbij. Danielle stond op uit de lijkhouding en wisselde een “namaste” en een knikje met haar hoofd uit met de leraar. Met haar mat en canvas draagtas in de hand, verliet ze de studio. Maar in plaats van terug te keren naar haar bakfiets en haar vele verantwoordelijkheden, slaat ze de tegenovergestelde richting af, loopt door de straat in Amsterdam-Centrum, en gaat de eerste Coffeeshop binnen die ze tegenkomt. Yoga heeft deze dag misschien niet genoeg geholpen.